Με αόρατα νήματα κυβερνά
το φεγγάρι τη θάλασσα.
Κατεβαίνει βαθιά, τη δένει απ’τις ρίζες,
της αλλάζει το χρώμα, της ορίζει τα κύματα.
Η όψη σου είναι ένα φεγγάρι.
Έχω κι εγώ μια θάλασσα μέσα μου.
Ώρες-ώρες κυλά, προχωρεί στ’αχανές,
γαλαζώνεται ανήσυχη, τρεμουλιάζει.
Σα να’ναι ένα ατσάλινο δίχτυ το φως σου
που μέσα του η θάλασσα μπλέκεται ολόκληρη.
Και πάλι της δίνεις γαλήνη κι ανάπαυση.
Πάνω της παίζουν γλυκιές αποχρώσεις.
Γιομίζει παιχνίδια.
Το φεγγάρι κι η θάλασσα.
Τι παράξενο πρόσωπο τούτος ο κόσμος.
Όμοια πάνω μου ο δείχτης του χεριού σου
περνά σαν καμπύλη ουρανού.
Και σκεπάζει τη θάλασσα.
NIKHΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ–»Το βάθος του κόσμου»
Στα πλαίσια της διδασκαλίας της 17ης ενότητας της γλώσσας "Ταξίδια στο διάστημα", οι μαθητές-τριες κλήθηκαν να δημιουργήσουν με αφόρμηση το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου.
Αρχικά, ζωγράφισαν τις "εικόνες" που επέλεξαν από την κάθε στροφή του ποιήματος, ενώ στη δεύτερη δραστηριότητα έγιναν οι ίδιοι-ες ποιητές-τριες,αφού αναδημιούργησαν ή έγραψαν μια νέα στροφή με βάση έναν στίχο που επέλεξαν από το αρχικό ποίημα.
Σίλβιο
Άγγελος
Τσαμπίκα
Μαρτενίσα
Χριστίνα
Βασίλης
Αμέλια
Ιάκωβος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου